hikayecilerden

                                            Kapıdan içeri girdiğinde gözleri bitmek bilmeyen kırmızı halının üzerindeydi. Ayaklarını yerde sürüyerek ilerlemeye başladı.  Karşısına çok iyi giyimli bir adam çıkıp da:  - Hoşgeldiniz efendim, diye durdurmasaydı halıyı zımparalamaya devam edecekti.  Adamı baştan aşağı süzdü. Boş bakışları yaklaşık yirmi saniye sürünce bu garip duruma daha fazla dayanamayan iyi giyimli adam hitabını yineledi: - Hoşgeldiniz efendim, buyrun şöyle oturun.  Bunu duyunca kendini çok önemli biriymiş gibi hissetti, sesini kalınlaştırarak:  - Hoşbuldum, hoşbuldum.  Eh, oturayım bari, dedi ve adamın gösterdiği yere yerleşti. Bir iki dakika sonra  kırmızı papyonlu başka bir adam geldi ve:  - Hoşgeldiniz, ne alırsınız? dedi. - Ne alayım? - Efendim lezzetli yemeklerimiz var. - O zaman çok açım, ...

  Okulda kimseyle konuşmayan, konuşacak bir şey  bulamayan, sınıfın arka sıralarının birine kendine hayal atölyesi kuran, o garip öğrenci.  Evet, işte o benim.  Sınıfta kimseyle samimiyet kurmam, derslere katılmam. Kendi halimdeyim hep bir şeyler ile uğraşırım. Herkes  bu tavırlarımdan dolayı  benden bir şey olamayacağını düşünür ve bunu bana söylemekten de çekinmezler. Aslında bana bir aralar bu düşünceleri doğru da geliyordu. Tâ ki Burak öğretmenin sınıftaki konuşmasına kadar. Dersin birinde  herkes hayallerini, geleceğe dair planlarını anlatıyordu. Kendi kendime gülüyordum. Bütün bu anlatılanları bunlar mı yapacaktı? Sınıftakiler, her şeye bahaneleri olan, hayatta hep başkalarının onları bir yere getireceğini düşünen, ders çalışmak istiyorum ama diye başlayan cümleler kuran, sıradan öğrencilerdi. Hayallerini bir "ama"nın arkasına sığınarak erteliyorlardı. Hayalleri olduğunu iddia eden insanlar olup hiçbir şey yapmamaları ilginçti. Benim ...